Three Quarter-Tone Pieces

Three Quarter-Tone Pieces

(Üç Çeyrekton Parça)

Üçüncü Senfoni’sinin bestelendikten tam 42 yıl sonra 1947 yılında Pulitzer Ödülü’ne layık görülmesi bu durumun göstergelerinden biri olarak değerlendirilebilir. Ives buna rağmen 1960’ta neredeyse bir kült figür haline geldi. Sürdürdüğü çok yönlü ve paradoksal yaşama dair çok sayıda kitap yazıldı, besteleri yaygın bir biçimde icra edildi. Orduda bando şefliği yapan babası, politonalite, çeyrekton müzik ve müzikte uzam ilişkileri üzerine oldukça deneyimliydi ve oğluna yalnızca bu tür yenilikler ve Bach’a olan müzikal ilgisini değil, ama aynı zamanda sınır tanımayan özgür ruhunu da  aşılamıştı. Yine de oğlunun bir solo piyanist olmasını boşuna bekledi; Charles, solo kariyer yapamayacak kadar utangaç olmanın yanı sıra son derece geniş bir ilgi alanına sahipti. Connecticut’ta genç bir kilise orgçusu iken, aynı zamanda iddialı bir tenis, beyzbol ve futbol oyuncusuydu, ama erken yakaladığı ününü bunlardan çok ilginç ve renkli kişilik özelliklerine borçluydu.

Charles Ives, katı, geleneksel ve akademik müzik eğitiminin egemen olduğu Yale Üniversitesi’nden zar zor mezun oldu. Burada edindiği deneyimleri, okuldan sonra kendi müzikal idealleri peşine düşmeyi tercih ettiğinden pek kullanmadı. Müzikteki kişisel hedefleriyle kabul görmüş performans pratikleri arasındaki uçurumu farkedip kabullendiğinde ise nihai kararını verdi: Profesyonel bir müzisyen olmayı reddederek, sigortacılık mesleğini seçti, artık yalnızca boş zamanlarında beste yapacaktı. Kurduğu sigorta şirketi ‘Ives&Merck’, alanında ülkenin en büyük ve en başarılı firmalarından biri haline geldi.

1923 yılında kendine bir sigorta şirketi arayan Fransız piyanist E. Robert Schmitz’la tanıştı.

Ives’i ‘Quarter Tone Pieces’ isimli eserini tamamlamaya ikna eden de Schmitz’ti. İki müzisyen kısa sürede yakın dost oldu ve aşağı yukarı aynı dönemlerde de Ives’in müziği çoşkulu bir dinleyici topluluğu bulmaya başladı.